De beleggingen in een DC-regeling vinden plaats volgens een lifecycle principe. Dit houdt in dat de beleggingsportefeuille wordt aangepast door de uitvoerder naarmate de tijd tot pensionering verstrijkt. Bij een langere tijd tot pensionering kan meer beleggingsrisico in de beleggingsportefeuille worden genomen dan bij een korte. De eerste lifecycles kenden een trapsgewijze afbouw van het beleggingsrisico op basis van leeftijdsintervallen met elk een bijpassende portefeuille, waardoor de overgang van het ene naar het andere interval voor een grote aanpassing in de portefeuille zorgde. En dat leidde dan weer tot de nodige timingrisico’s en transactiekosten. Tegenwoordig is het glijpad van elke regeling naar een lager risico verfijnder en kostenefficiënter; de portefeuille wordt elk jaar afgestemd op de leeftijd van de deelnemer.

Er is er een trend waarneembaar waarbij het gemiddelde risiconiveau van de lifecycles elk jaar iets toeneemt, waarmee de uitvoerders zorgen dat de verwachte pensioenresultaten verbeteren; de DC-markt is immers een zeer concurrerende markt. Het risico van de gemiddelde neutrale lifecycle van DC-regelingen met een vaste uitkering is door de jaren verhoogd. In 2011 bestond een gemiddelde lifecycle portefeuille voor deelnemers tot 50 jaar voor 65% uit aandelen en vastgoed, die belegd werden in de rendementsportefeuille. Het gewicht van deze rendementsportefeuille daalde tot 5% vlak voor de pensioendatum. Inmiddels is de gehele lifecycle door de uitvoerders naar een hoger risiconiveau getild en vindt de afbouw ook pas later plaats. Jongeren starten nu met ongeveer 90% rendementsportefeuille, om vanaf 55 jaar het risico af te bouwen tot 30% vlak voor pensionering.

Meer lezen? Download dan het hele artikel.